ZO Heren 1: de Modderschuit pakt winst op laatste dag

Zo, de schuit gaat weer de haven in. En wat voor een vaart hebben we dit najaar gehad! Ondanks veel regen, wind, afzeggingen, modder en appverkeer met meer stiltes dan antwoorden, mogen we terugkijken op een prachtig najaar. De bemanning heeft gestreden als echte zeebonken, en de resultaten mogen er wezen. Was het leuk, ja achteraf was het toch weer leuk!

 

Laten we eerst wat cijfers erbij pakken.
In het algemene klassement van onze poule heeft onze matroos Dirk een fraaie 3e plaats behaald – wat een prestatie! Matroos in opleiding Bouke nestelde zich knap op plek 8, en ondergetekende eindigde als 12e. En eerlijk is eerlijk, gezien leeftijd, lichamelijk gestel en de hoeveelheid jeugd die boven me eindigde, is dat helemaal geen verkeerde notering. Je kan het zien dat ik als oudje toch als eerste geeindigd ben. Als team hebben we bovendien de boot keurig op de 3e plek in de haven weten te meren. Een podiumplaats dus — al helemaal als Nootdorp hun plicht doet en TC Tanthof oprolt. Binnen de eigen scheepsbrigade was het klassement trouwens ook niet mis: Dirk, Bouke en ondergetekende vormden de top-3. Meer kan ik daar eigenlijk niet over zeggen, behalve: goed gewerkt mannen, petje af.

 

De slotdag stond in het teken van de Rhijenhof. Eerder was deze ontmoeting letterlijk en figuurlijk in het water gevallen – storm Amy had toen de zeilen bijna uit de mast geblazen. Gelukkig konden we de wedstrijd verplaatsen en werd besloten om, wegens de baancondities, “uit” te spelen op ons eigen DTB-park. Een tactische zet van formaat.

In de dagen vooraf liep de ModderApp weer over van het berichtenverkeer. “Gaan we wel?” “Gaan we niet?” en natuurlijk de klassieker: helemaal niets zeggen tot de ochtend zelf en dan nog geen antwoord hebben. Ach ja, de jeugd van tegenwoordig en hun telefoons… die lijken soms vastgegroeid aan hun hand, behalve als het om bevestigingen gaat.

 

Zondagmorgen om acht uur kwam de regen met bakken uit de lucht. De banen blank, de moed even gezakt — maar hé, dit is de Modderschuit. Water is onze natuurlijke habitat! En met de start pas om 13:30 uur, was er tijd genoeg om het tij te keren.
Buienradar gaf ons precies genoeg speeltijd: droog tot 18:00 uur. Perfect.

Aangekomen op DTB zagen we dat het park er triest bij lag: plassen overal, water zover het oog reikte. Maar de bemanning liet zich niet kennen. Met Peter 3Mountains, Hielke en ondergetekende op laarzen en met spons in de hand, hebben we de banen leeggepompt alsof we aan de Zuiderzee werkten. Baan 2 en 7 waren onze slachtoffers — en wonder boven wonder werden ze speelklaar. Peter 3Mountains verdient hierbij officieel een oorkonde van verdienste. Wat een passie, wat een inzet! En het verhaal van de rijdende spons... dat blijft er eentje voor in de boeken. Misschien moet Jan Lonzième onze club historicus hier ook van op de hoogte zijn, dan kan hij daar vast een mooi verhaal overschrijven.

 

De opstelling:

Onze razendsnelle Robin "Usain Bolt" Klokman had al vroeg in het seizoen aangegeven af te haken vanwege een verjaardag – dat mocht, gezien zijn onmisbare bijdrage eerder in de vaart.

 

We begonnen met de dubbels.
De eerste dubbel liep als een zonnetje (oké, met windkracht 8). Ondanks wat wiebelende voeten en windballen stond Hielke als vanouds te domineren: fluwelen touche, donderservice, en volleys met chirurgische precisie. Hij stond wonder boven wonder ook elke keer goed voor de bal, is hij dan echt een windspeler. Hij stond ook als een paal boven water en die wind had geen schijn van kans en echt wegwaaien doet hij toch niet. Het is heerlijk om in de schaduw/ luwte van de captain te staan, daardoor ging het aan mijn zijde ook beter en we waren weer een echt team. Van de bad bounces hadden wij totaal geen last. Tegenstanders kansloos. De boot kwam los.

De tweede dubbel, met Thom en Dirk, kende een spannender koers. Eerste set net gemist, tweede set sterk terug, en in de supertiebreak maakten ze het nóg even spannend. Uiteindelijk trokken ze hem vakkundig naar binnen. 2–0 op het scorebord, de zeilen vol wind!

 

Daarna de singels.
De tweede singel (ondergetekende) duurde zo’n 2,5 uur — vol oerkreten, zweet, en soms een woordje te veel richting de bal. De tegenstander was een lastig piraat, vuurde de ballen alsof het een kanon was, de rally’s gingen heen en weer. Hoge ballen, wind in de zeilen, rare stuiters, maar door het goede voetenwerk, kwamen de ballen als winners terug. Alles kwam voorbij: drives, volleys, dropshots, passingshots, en vooral… veel meters. Uiteindelijk winst, met dank aan de zuurstofflessen uit het ruim.

Hielke kreeg zijn overwinning iets makkelijker. Zijn tegenstander zag de naam op het formulier, kreeg spontaan kiespijn, en gaf al bij voorbaat op, WO, punt binnen.
Dirk speelde daarna de partij van zijn leven: aces bij de vleet, precisie als een Zwitserse klok, en een tegenstander die bij het handen schudden nog steeds niet begreep wat hem overkomen was. 5–0!

Thom sloot af. Hij had letterlijk met álles een probleem: tegenstander, wind, publiek, voeten, ballen, regen en vooral zichzelf… Na een fraaie eerste set was de brandstof op. De regen kwam, en we besloten de laatste game te laten varen. Eindstand: 5–1 voor de Modderschuit.

 

Wat een eindsprint, wat een slot! Op de laatste dag nog een klinkende overwinning en daarmee veilig in de haven met de derde plek in zicht.

 

Speciale dank aan onze vaste toeschouwers: Johan, Elsje, Peter, Merle, Emelie, en Gerard, die op het laatste moment nog even de bruine fruitschaal wist te regelen — onmisbaar tijdens een competitiedag. De Modderschuit ligt nu weer even stil, keurig afgemeerd. De zeilen drogen, de schoenen dampen na, en de spieren mogen rusten. Maar reken er maar op: in het nieuwe jaar gooien we de trossen weer los.

 

Tennisgroet,
Wouter van Nunspeet